Regionale architectuur
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Regionale architectuur is een bouwstijl die zich kenmerkt door het gebruik van lokale bouwtradities, -technieken en -materialen, vaak beïnvloed door het klimaat en de cultuur van een specifieke geografische regio.
Omschrijving
Deze vorm van architectuur ontstond aan het einde van de negentiende eeuw in Europa en wijkt af van meer generieke architectuurconcepten. In plaats daarvan zoekt het inspiratie in de anonieme bouwkunst, zoals boerderijen uit de eigen streek. Kenmerkend is het gebruik van traditionele materialen zoals baksteen, en vaak ook schuine daken. Regionalistische architecten passen moderne technieken toe, maar wel met gebruik van eigentijdse plaatselijke materialen.
Verschil met vernacular architecture en kritisch regionalisme
Regionale architectuur, ook wel regionalisme genoemd, dient niet te worden verward met kritisch regionalisme. Een vergelijkbaar concept is 'vernacular architecture' of volksarchitectuur, waarbij lokale materialen, bouwmethoden en tradities worden toegepast zonder tussenkomst van professionele architecten. Regionalisme is daarentegen een architectonische categorie en een ontwerpbenadering die inzoomt op de kwaliteiten en eigenaardigheden van specifieke plekken en hun bewoners, als reactie op internationalisering en globalisering in de architectuur.
Voorbeelden van regionale kenmerken
Elke regio heeft zijn eigen specifieke karakter en identiteit die terug te vinden is in het landschap en de gebouwde omgeving. Dit kan zich uiten in het gebruik van bepaalde materialen, zoals graniet in Bretagne of baksteen in België, of in specifieke bouwvormen en kleuren, zoals de witte gevels met rode luiken in Baskenland of de chalets met schuine daken in Savoye.
Vergelijkbare termen
Traditionele architectuur
Gebruikte bronnen: